Un repoludo gaiteiro
de pano sedán vestido,
como un príncipe cumprido,
cariñoso e falangueiro,
entre os mozos o primeiro
e nas cidades sen par,
tiña costume en cantar
aló pola mañanciña,
con esta miña gaitiña
ás nenas hei de enganar.
Con esta miña gaitiña
ás nenas hei de enganar.
Sempre pola vila entraba
con aquel de señorío,
sempre con puxante brío
co tambor se acompasaba;
e se na gaita sopraba
era tan dóce soprar
que fixera en cantar
aló pola mañanciña,
con esta miña gaitiña
ás nenas hei de enganar.
Con esta miña gaitiña
ás nenas hei de enganar.
Todas por el reloucaban,
todas por el se morrían,
se o tiñan cerca sorrían,
se o tiñan lonxe choraban;
¡Mal pecado [1]! Non coidaban
que c’aquel seu frolear
tiña costume en cantar
aló pola mañanciña
con esta miña gaitiña
ás nenas hei de enganar.
Con esta miña gaitiña
ás nenas hei de enganar.
Camiño da romaría
debaixo dunha figueira,
cánta meniña solteira
¡quérote! lle repetía...
E el coa gaita respondía
por a todas embaucar,
pois ben fixera en cantar
aló pola mañanciña
con esta miña gaitiña
ás nenas hei de enganar.
Con esta miña gaitiña
ás nenas hei de enganar.
¡Nas festas, cánto contento!
¡Cánta risa nas fiadas!
Todas, todas namoradas
déranlle o seu pensamento;
e el que de amores sedento
quixo a todas enganar,
cando as viu despois chorar
cantaba nas mañanciñas:
Non sexan elas toliñas,
non veñan ao meu tocar.
Non sexan elas toliñas,
non veñan ao meu tocar.